Η Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή είναι μια χρόνια πάθηση που αφορά σύμφωνα με μελέτες περίπου το 2 με 3% του πληθυσμού. Όλοι μας κατά περιόδους παρουσιάζουμε αμφιβολίες, προκαταλήψεις. Κάποιος λέμε για παράδειγμα είναι προληπτικός ή χτυπάμε ξύλο στο άκουσμα μιας δυσάρεστης είδησης. Αν δεν μας προκαλούν έντονη δυσφορία και δεν εμποδίζουν την καθημερινότητά μας δεν αποτελούν μια οργανωμένη διαταραχή παρά μια ατομική ιδιαιτερότητα ή ακόμα και "παραξενιά". Όταν όμως η αμφιβολία και οι σκέψεις εμποδίζουν την καθημερινότητα μας τότε μιλάμε για Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή.
Η Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή χαρακτηρίζεται από επίμονες, υπερβολικές και πολλές φορές παράλογες σκέψεις που έρχονται ξανά και ξανά στο μυαλό και προκαλούν στο άτομο δυσφορία και φόβο. Οι κυριότερες κατηγορίες φοβικών σκεψεων που βασανίζουν τον πάσχονται είναι:
Φόβος μην τυχόν κολλήσει κάποιο μικρόβιο ή ασθένεια ή "μολυνθεί" με κάποιο τρόπο.
Αμφιβολία και φόβος μήπως δεν έχει κάνει κάτι σωστά (αν κλείδωσε το αμάξι, αν έκλεισε το θερμοσίφωνο, αν έχει γράψει σωστά ένα κείμενο που πρέπει να διαβιβάσει στη δουλειά του).
Ανάγκη να έχει τα πράγματά του οργανωμένα και συμμετρικά αλλιώς θα γίνει κάποιο κακό ή θα νοιώθει άσχημα (πχ. τα ρούχα τακτοποιημένα ανά χρώμα).
Φόβος μην τυχόν χάσει τον έλεγχο και κάνει κάτι παρορμητικό (βρίσει, χτυπήσει κάποιον).
Ο ασθενής προκειμένου να κατευνάσει το φόβο και την ανησυχία προβαίνει σε μιά σειρά πράξεων για να ανακουφιστεί. Ετσι μπορεί να ξοδεύει αρκετή άρα να πλενει τα χέρια του, να επιστρέφει ξανά και ξανά ώστε να ελέγξει πως όντως κλείδωσε ή να αποφεύγει να έχει αιχμηρά αντικέιμενα κοντά του μην τυχόν και τα χρησιμοποιήσει εναντίον κάποιου. Επίσης μπορεί να ζητάει από τους οικείους διαβεβαιώσεις πως είναι όλα καλά (π.χ. "έχεις κλειδώσει μην ανησυχείς")
Έτσι εμπλέκεται σε ένα φαύλο κύκλο που πρόσκαιρα τον ανακούφίζει αλλά μακροπρόθεσμα τον βυθίζει περισσότερο στην ασθένεια δημιουργώντας προβήματα στις σχέσεις του, την εργασία του και στην ποιότητα της ζωής του.
Η Θεραπεία Συμπεριφοράς είναι η θεραπεία εκλογής από όλες τις κατευθυντήριες οδηγίες παγκοσμίως. Σκοπός της θεραπείας είναι να ενημερώσει τον ασθενή για την φύση της ασθένειας και πως συντηρείται το πρόβλημα. Επίσης μέσω τεχνικών επιτυγχάνεται η αποσύνδεση τοου φοβογόνου έρεθίσματος( π.χ. φόβος μικροβίων) με την καταναγκαστική συμπεριφορά (π.χ. ανοίγω τις πόρτες με χαρτομάντηλα) και κατά συνέπεια η εξαφάνιση του φόβου, αφού τίποτα καταστροφικό δεν έχει συμβεί χωρίς την τελετουργική πράξη. Αποδυναμώνεται έτσι σταδιακά η ανησυχία σε σχέση με το ερέθισμα που την προκαλεί και δεν έχει λόγο πλέον το άτομο να προβαίνει σε "διορθωτικές" συμπεριφορές. Αποκτάει ο ίδιος τον έλεγχο της συμπεριφόράς του και των συνεπειών της και γίνεται θεραπευτής του εαυτού του.
Copyright © 2020 giannisvlontakis.gr.
Developed by Sphere Web Solutions.