Η Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή είναι μια χρόνια πάθηση που αφορά σύμφωνα με μελέτες περίπου το 2 με 3% του πληθυσμού. Όλοι μας κατά περιόδους παρουσιάζουμε αμφιβολίες, προκαταλήψεις. Κάποιος λέμε για παράδειγμα είναι προληπτικός ή χτυπάμε ξύλο στο άκουσμα μιας δυσάρεστης είδησης. Αν δεν μας προκαλούν έντονη δυσφορία και δεν εμποδίζουν την καθημερινότητά μας δεν αποτελούν μια οργανωμένη διαταραχή παρά μια ατομική ιδιαιτερότητα ή ακόμα και "παραξενιά". Όταν όμως η αμφιβολία και οι σκέψεις εμποδίζουν την καθημερινότητα μας τότε μιλάμε για Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή.

Η Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή χαρακτηρίζεται από επίμονες, υπερβολικές και πολλές φορές παράλογες σκέψεις που έρχονται ξανά και ξανά στο μυαλό και προκαλούν στο άτομο δυσφορία και φόβο. Οι κυριότερες κατηγορίες φοβικών σκεψεων που βασανίζουν τον πάσχονται είναι:

Φόβος μην τυχόν κολλήσει κάποιο μικρόβιο ή ασθένεια ή "μολυνθεί" με κάποιο τρόπο.

Αμφιβολία και φόβος μήπως δεν έχει κάνει κάτι σωστά (αν κλείδωσε το αμάξι, αν έκλεισε το θερμοσίφωνο, αν έχει γράψει σωστά ένα κείμενο που πρέπει να διαβιβάσει στη δουλειά του).

Ανάγκη να έχει τα πράγματά του οργανωμένα και συμμετρικά αλλιώς θα γίνει κάποιο κακό ή θα νοιώθει άσχημα (πχ. τα ρούχα τακτοποιημένα ανά χρώμα).

Φόβος μην τυχόν χάσει τον έλεγχο και κάνει κάτι παρορμητικό (βρίσει, χτυπήσει κάποιον).

Ο ασθενής προκειμένου να κατευνάσει το φόβο και την ανησυχία προβαίνει σε μιά σειρά πράξεων για να ανακουφιστεί.  Ετσι μπορεί να ξοδεύει αρκετή άρα να πλενει τα χέρια του, να επιστρέφει ξανά και ξανά ώστε να ελέγξει πως όντως κλείδωσε ή να αποφεύγει να έχει αιχμηρά αντικέιμενα κοντά του μην τυχόν και τα χρησιμοποιήσει εναντίον κάποιου. Επίσης μπορεί να ζητάει από τους οικείους διαβεβαιώσεις πως είναι όλα καλά (π.χ. "έχεις κλειδώσει μην ανησυχείς")

Έτσι εμπλέκεται σε ένα φαύλο κύκλο που πρόσκαιρα τον ανακούφίζει αλλά μακροπρόθεσμα τον βυθίζει περισσότερο στην ασθένεια δημιουργώντας προβήματα στις σχέσεις του, την εργασία του και στην ποιότητα της ζωής του.